Macierzyństwo jest jak wizyta w wesołym miasteczku, gdy boli ząb. Trzonowiec rwie i feeria atrakcji męczy. Usiadłoby się, położyło. Nakryło kołdrą. Pospało.

Fizjologia dzidziusiów to narzędzie terroru i opresji. Być może najtrudniejsze, z czym trzeba się pogodzić w pierwszym stadium procesu wychowawczego.

Sprawy związane z dzidziusiem dzielą się na dwie kategorie: te, na które masz wpływ, i te, na które nie masz.

Podobno dzieci nie postrzegają swojego taty jako jednej osoby, ale jako dwie, zależnie od tego, w jakim rodzic jest nastroju.

Czuję, że dopiero wchodzę w fazę rozdźwięku między teorią i praktyką.

Znaleźć właściwą proporcję – oto cała sztuka. Trudna sztuka.

Gdy lekarze podali mi delikatnego jak ircha bobasa, od razu zaczęłam doświadczać słynnej poporodowej amnezji. 

Przede wszystkim – mimo, iż brzmi to bardzo radykalnie – bez matek waszych dzieci nie byłoby waszych dzieci!

Noworodki nie są zbyt dobrze zaprojektowane. Dwa problemy konstrukcyjne są ewidentne.

Za wszystkim, co robimy stoi mocne przekonanie, że praktyczne rozwiązania wyrastają z, hmm… praktyki.

Nigdy wcześniej nie widziałam niczego specjalnego czy magicznego w byciu w ciąży, rodzeniu i posiadaniu dzieci.